W tym roku postanowiliśmy odwiedzić nasze przedwojenne góry.

Dziwne miejsce. Z oddali wygląda niewinnie i całkiem przyjemnie. Można odnieść wrażenie, że jest to ziemia porośnięta niską trawą lub porostami. W rzeczywistości z bliska wygląda jak rumowisko. Idąc po nich nabiera się przekonania, że góry te są wielkimi stosami usypanych kamieni.

Niezbyt wygodnie się po nim idzie. Luźne kamienienie gorganu różnej wielkości kołyszą się. Trzeba być cały czas skoncentrowanym i patrzeć gdzie stawia się nogi. Zwłaszcza z ciężkim plecakiem na sobie, w porywistym wietrze, który może wybić z równowagi i częściowo ośnieżonym, gdzie noga może znienacka wpaść między głazy. Mieliśmy szczęście, że przeszliśmy gorgan bez skręconych kostek i połamanych nóg.